A boa da muller (quen se non? a Silvi, a que ten a membrana exterior, esa que cobre o seu corpo, seca, escarpada, ríspeta, a de verbas velenosas, a lurpia de nariz de loro, non, mellor a de nariz chato, fronte engurrada… non, mellor calo porque xa non me caben as mentiras na boca), ao pouco de divorciarnos (non sei se antes tamén pois eu, inocente e algo encouzado, vivía na inopia, estaba nas patacas), sen pudor e sen sentido común, con sadismo infantil, empezou a latricar, a inocular, a meter por aí adiante de min de mala maneira, sen cortarse nin un pelo, a moi… A descargar toda a metralla sobre min para executarme baixo os cascos dos cabalos. Antes de que eu puidese contestar á primeira insinuación, ela xa estaba cargando con toda a artillería. Típico dela: ante a dúbida sempre atacaba.
Teño probas.